Troje w gabinecie to już tłum – o trudnościach i sile terapii par

Terapia par to jedno z najbardziej wymagających doświadczeń terapeutycznych. Nie bez powodu – statystyki pokazują, że właśnie te procesy najczęściej kończą się przedwcześnie. Zrywa się przymierze, pary rezygnują z dalszych spotkań, terapeuci czują frustrację lub bezradność. 

Niektórzy nazwą to porażką. Podejście systemowe mówi raczej: klienci zadbali o siebie w inny sposób – wybrali inną drogę w kryzysie. Bez względu na interpretację, jedno jest pewne: praca z parą wymaga sporej dojrzałości, samoświadomości i dobrze ustawionego warsztatu. 

Dlaczego terapia par bywa tak trudna? 

Bo w gabinecie pojawia się więcej niż dwoje ludzi: 

• Dwie osoby, każda z własną historią rodzinną, stylem relacji, potrzebami, zasobami i lękami, 
• Sama relacja – traktowana jako trzeci „uczestnik” procesu, 
• I terapeuta – ze swoimi przekonaniami, doświadczeniem, emocjami i filtrami poznawczymi. 

Robi się tłoczno. Ale też… bardzo wartościowo. 

Poniżej dzielę się refleksjami ze swojej praktyki. Nie jako „instrukcją obsługi”, ale jako zaproszeniem do przyglądania się własnym metodom i granicom w pracy z parami. 

Setting, czyli jak często się spotykamy? 

Z parami pracuję zazwyczaj raz w miesiącu. Tylko w szczególnych sytuacjach – raz na trzy tygodnie. Wierzę, że to, co najważniejsze, dzieje się między sesjami: w codzienności, rozmowach, próbach nowych zachowań. Proces nie kończy się w gabinecie – on się tam zaczyna. 

Terapia indywidualna a terapia pary – czy można łączyć? 

Nie prowadzę terapii par, jeśli jedno lub oboje partnerów są równolegle w procesie indywidualnym. Zawsze proszę o jego zawieszenie. Dlaczego? 

Bo „niewidzialny terapeuta” też siedzi w gabinecie. Klient próbuje integrować różne narracje i wskazówki – a to często generuje napięcie, chaos i rozszczepienie sojuszu. Trudno wtedy o klarowną dynamikę i spójne przymierze terapeutyczne. 

Chcesz pogłębić ten temat? 

Więcej o praktyce terapii par i moich doświadczeniach opowiadam w kursie „Miłość i inne przypadki”, który znajdziesz tutaj: zobacz kurs

Zadania domowe – kontynuacja procesu poza gabinetem 

Każde spotkanie kończę konkretnym zadaniem między sesjami. Czasem to prosta rozmowa, czasem gest, czasem zapisanie obserwacji. 

Zadanie: 

• utrwala zmianę, 
• buduje poczucie sprawczości, 
• pomaga przenieść proces z gabinetu do życia. 

Nawet jeśli nie zostanie wykonane – to też coś mówi: o motywacji, trudnościach, relacji. To materiał do pracy. 

Jak dbam o neutralność w pracy z parą? 

Regularnie pytam parę, jak odbierają moją postawę: 

• Czy czują, że jestem równie obecna dla obojga? 
• Czy któreś z nich czuje się pomijane lub bardziej wspierane? 

To swoista mikro-superwizja relacyjna. Pomaga utrzymać jakość pracy i zaufanie w relacji terapeutycznej. 

Ile trwa sesja z parami? 

Sesje z parą trwają 75 minut. Przy niższej częstotliwości spotkań potrzebujemy przestrzeni. Czasem robimy ćwiczenia, eksperymenty, które wymagają spokoju. Krótszy format mi po prostu się nie sprawdza. 

Gdy przychodzi tylko jedno z nich… 

Zdarza się, że jedno z partnerów nie pojawia się na sesji. Wtedy pracuję z tym, kto się pojawił. Zakładam, że ludzie wiedzą, czego potrzebują. Bywa, że właśnie taka sesja staje się przełomem. Nic z tego, o czym porozmawiamy, nie może stanowić tajemnicę na sesji wspólnej. 

Seksualność i przemoc – dwa pytania, które zawsze zadaję 

Na pierwszym spotkaniu zawsze pytam o dwie rzeczy: 

1. Seksualność w relacji – bliskość, dystans, potrzeby. 
2. Wątki przemocy – psychicznej, fizycznej, ekonomicznej, seksualnej. 

To często tematy, których klienci sami nie poruszą. Ale gdy zapytamy – odpowiadają. Jako terapeutka biorę odpowiedzialność za zaproszenie tych wątków do pokoju.

Dla terapeutów: pytania refleksyjne do pracy z parą 

• Jak radzę sobie z neutralnością wobec każdej ze stron relacji? 
• Czy i w jaki sposób rozumiem kto jest Klientem w terapii par?
• Jak omawiam setting z parą? Czy setting jest zgodny z tym, jak pracuję?
• Czy mam gotowość rozmawiać o seksualności – i czy moi Klienci ją czują? 

Checklista uważności terapeuty w pracy z parami: 

• Zadbana neutralność i obecność wobec obojga Klientów 
• Jasne granice między terapią pary a indywidualną 
• Uwaga na to, co dzieje się między sesjami – i zadania domowe 
• Gotowość do rozmowy o trudnych tematach: seksualność, przemoc, bezradność 
• Superwizja u doświadczonego terapeuty par

Chcesz pogłębić ten temat? Więcej o praktyce terapii par i moich doświadczeniach opowiadam w kursie „Miłość i inne przypadki”, który znajdziesz tutaj: zobacz kurs